All good things come to an end

"These streets will make you feel brand new, big lights will inspire you". De teksten van Alicia Keys dreunen door de oortjes van mijn iPod. Tijdens het schrijven van deze misschien wel laatste blog zit ik in het gras van Central Park. Het is 29 graden en ik geniet met volle teugen van dit heerlijke weer en van het fluiten van de vogels op de achtergrond. Het is alweer even geleden dat ik een blog heb geschreven dus het werd weer eens tijd. Het feit dat dit juweeltje van een blog zo lang op zich heeft laten wachten is alleen maar een goed teken. Dit betekent namelijk dat ik het te druk had met leuke dingen doen. Ik neem je mee terug naar San Fransisco. De stad van de stijle straatjes en de iconische Golden Gate Bridge (die ik natuurlijk gezien heb). Ook hier ontmoete ik na een aantal dagen een Nederlands meisje. Een paar uur na onze kennismaking stelde ze voor naar de Cheesecake Factory te gaan. Ieder die mij kent weet dat ik een ouwe snoeperd ben en dat je me wakker kunt maken voor taart en gebak. Je begrijpt dat ik daardoor meteen een klik met haar had. De rest van mijn verblijf in San Francisco bracht ik door als een echte toerist. Ik bezocht allerlei leuke plekjes, ging op stap met m'n nieuw gemaakte vriendinnetjes uit het hostel en genoot van de vrijheid. Ik ben eruit dat alleen reizen valt of staat met het vinden van de juiste balans. Het is heerlijk om overdag alleen een stad ontdekken om daarna ergens te lunchen waar en wanneer jij dat wil. Je hoeft met niemand rekening te houden en van irritaties is al helemaal geen sprake. Idealiter spreek je dan 's avonds af met de mensen uit het hostel om op stap te gaan of gewoon wat te drinken en te ouwehoeren. Balans is dus het sleutelwoord. Zodra het evenwicht tussen alleen zijn en socializen zoek raakt, heb ik het niet zo naar m'n zin. Ik vind alleen zijn namelijk heerlijk, maar niet voor al te lange tijd. Voor het samenzijn met anderen geldt precies hetzelfde.

Die vrijdag vloog ik van San Francisco naar Washington DC. Ik kwam gesloopt aan want na een nacht vliegen met een paar uur durende overstap in Denver had ik heel de nacht niet geslapen. De avond ervoor kwam het er ook niet echt van doordat ik meeging met een pubcrawl. Weinig slaap voor mij dus. Na flink wat te hebben bijgeslapen was ik klaar voor Washington. Als House of Cards fan deed alleen al het horen van gebouwen als The Capitol m'n hart sneller kloppen. Even een kijkje in het leven van Frank Underwood. Washington heeft me enorm verbaasd. De hele stad lijkt een groot park waarin het ene gebouw nog mooier is dan het ander. Ook heeft de stad mij een stuk wijzer gemaakt want ik heb in die vijf dagen meer musea gezien dan in de afgelopen tien jaar. De gratis entree maakte het natuurlijk aantrekkelijk, maar ik moet eerlijk toegeven dat ik ook weleens een museum inglipte om aan de bloedhitte te ontsnappen. Mijn eerste dag in de stad voelde constant als een veel te hete auto zonder airco. Het type waar ik jarenlang in zat op vakantie naar Italië.

Ook Washington zorgde voor veel leuke en nieuwe contacten. Omdat niet iedereen oud genoeg was om op stap te gaan, zaten we vaak 's avonds urenlang te kletsen. De stad waar mijn favoriete serie wordt opgenomen was voor mij dus een groot succes. De volgende stad die aanstalten maakte was Philadelphia. Ook deze stad heeft mij verbaasd door de mooie gebouwen en unieke muurschilderingen. Helaas had ik maar een dag en regende het ook nog eens. Maar dat mocht de pret niet drukken, na het kopen van een veel te dure paraplu ($14!!) heb ik een grote wandeling gemaakt. Ik bezocht de Rocky steps en ik ben zelfs even naar boven gerend. Viel wel een beetje tegen, na misschien 30 seconden was ik al boven. Maar ja whatever, ook deze gehypde plek had ik nu gezien.

Om twaalf uur 's middags nam ik de bus naar New York. Al mijn hele trip door the States keek ik nergens zo naar uit als naar New York. En ik moet zeggen, ook al ben ik er nog maar een dag, het voldoet aan alle verwachtingen. De gebouwen zijn prachtig, de mensen zijn precies zoals gehoopt en het warme weer fungeert als kers op de taart. Ik ben blij dat ik hier straks nog even terugkom. Na een paar dagen New York zal ik namelijk nog even naar Boston gaan en daarna reis ik terug omdat mijn vliegtuig vertrekt van JFK airport. Central Park stond vandaag op het schema en morgen wil naar het strand. Ik wil nog even genieten van het mooie weer en daar komt ook bij dat Hoboken (de plaats waar Carlo's bakery (TLC) te vinden is) erg dichtbij is. Ik heb zo vaak naar de 'cake boss' gekeken dat ik het nu wel in het echt wil proeven. Maandag zal ik het 911 museum bezoeken. Nu ik hier ben voel ik pas echt wat de aanslag voor impact gehad heeft moeten hebben. Verder wil ik me blijven verbazen over de stad en de geweldige vibe. Onwerkelijk is het om door de drukke straten te wandelen.

Langzamerhand komt nu ook het einde van mijn trip in zicht. Minder dan twee weken om precies te zijn. Het betekent ook dat ik al meer dan zes weken van huis ben. Langer dan ooit. Maar het voelt totaal niet als een uitdaging. Alleen zijn, dat was een challenge. Uiteindelijk ben ik ongelooflijk blij dat ik deze reis alleen heb gemaakt. Ik zou er helemaal niets aan willen veranderen. Het heeft mij zo ontzettend veel gebracht en voor de moeilijke momenten ben ik misschien wel het meest dankbaar. Ik moet zeggen dat ik de leukste momenten met anderen heb gehad, maar de meest waardevolle momenten beleefde ik alleen. Ik ben nog veel beter geworden in het leggen van contacten en mezelf dwingen om uit mijn comfort zone te komen heeft mij heel goed gedaan. Zoals mijn grote vriendin Alicia Keys eerder zei: "If you can make it here, you can make it anywhere". En zo is het. Ik ga terug als een rijker persoon. Blut, maar het was elke cent waard. Iedereen wederom bedankt voor alle leuke berichtjes. Ik kan niet wachten (of toch misschien nog even wel) tot ik iedereen weer persoonlijk kan spreken.

"I'm gonna make it by any means, cause I got a pocket full of dreams"