Dikke Joe
Blijf op de hoogte en volg Lynn
16 Mei 2016 | Verenigde Staten, San Diego
Na het uitzwaaien van Jeff stond ik weer op eigen benen. San Diego was mijn volgende bestemming. Ik had een hostel aan het strand geboekt en keek uit naar wat dagen aan zee. Even ontspannen en alles laten bezinken. Helaas gooide het weer roet in het eten. Het was namelijk maar één dag echt goed weer. Het leren kennen van twee meisjes uit het hostel maakte gelukkig een hoop goed. Het voelde weer even als thuis. Ik maakte de soms wat harde grappen die ik bij mijn vriendinnen ook zou maken en genoot van het ongedwongen gezelschap. Helaas vertrokken mijn nieuwe 'besties' uit North Carolina en Duitsland allebei alweer redelijk snel.
Ik besloot iets te doen wat ik als kind ook altijd met m'n ouders deed, kajakken (kanoën). Vroeg in de ochtend reisde ik af naar La Jolla, een plaatsje dichtbij Ocean Beach. Eenmaal dichtgeritst in mijn wetsuit zag ik eruit als een pro, zo voelde ik me ook. Ik had dit immers al vaker gedaan. Omdat ik een groepstour had geboekt wist ik dat ik niet alleen in een kajak zou zitten. Wie o wie werd mijn partner. Eenmaal aangekomen bij het strand waren binnen no time groepjes van twee gevormd. Alleen ik en Joe bleven over. Ik begreep meteen waarom de vijftiger geen partner had. Joe was namelijk ietwat uit de kluiten gewassen. Wel nee, hij was gewoon vet. In mijn hoofd had ik hem al meteen de bijnaam 'dikke Joe' gegeven. De man was niet alleen dik, maar ook nog eens ontzettend lui. Ik heb 'dikke Joe' namelijk de eerste 50 meter zelf de Pacific Ocean in moeten roeien. Meneer was het eerste kwartier alleen maar bezig met het verstellen van zijn zitje. Na dat kwartier was ik al helemaal kapot en waren mijn armen compleet verzuurd. Maar ik heb me niet laten kennen en heb dat stuk vreten door heel de zee getrokken. De kajak tour zelf was leuk. We roeiden langs grotten en zagen tientallen zeeleeuwen.
Inmiddels ben ik al bijna twee weken in The States, maar zo voelt het absoluut niet. Ik heb het gevoel dat ik hier al maanden ben. Het komt waarschijnlijk door de vele indrukken die ik opdoe en het constant onderweg zijn. Toch kan ik al een kleine samenvatting geven van hoe het is om te backpacken. Ups en downs beleven is de standaard. Enerzijds maakt het reizen je euforisch, anderzijds gaf het me in het begin ook wel eens een eenzaam gevoel. Gelukkig word ik er nu telkens beter in. Het steeds opnieuw beginnen is veel makkelijker voor me. Je moet je volledig overgeven aan de situatie. Go with the flow is daarom het credo.
Inmiddels heb ik een aantal leuke dagen achter de rug aan de kust en ben ik nu in downtown San Diego. Morgen wil ik naar Mexico. Omdat mijn omgeving me toch een beetje bang heeft gemaakt om alleen te gaan, ben ik op zoek naar kandidaten uit het hostel om mij te vergezellen. En ik denk inmiddels al wel wat slachtoffers te hebben gevonden. Zo niet, dan neem ik misschien toch alleen een kijkje in Tijuana. Morgenavond ga ik naar de San Diego Padres (baseball). Ondanks dat ik de sport niet supergoed ken, vind ik toch dat het erbij hoort. Met een hotdogje in m'n hand zal ik vol enthousiasme de Padres aanmoedigen. Of niet, en ga ik gewoon heel de wedstrijd op zoek naar snackies. Kan ook.
Ik besloot iets te doen wat ik als kind ook altijd met m'n ouders deed, kajakken (kanoën). Vroeg in de ochtend reisde ik af naar La Jolla, een plaatsje dichtbij Ocean Beach. Eenmaal dichtgeritst in mijn wetsuit zag ik eruit als een pro, zo voelde ik me ook. Ik had dit immers al vaker gedaan. Omdat ik een groepstour had geboekt wist ik dat ik niet alleen in een kajak zou zitten. Wie o wie werd mijn partner. Eenmaal aangekomen bij het strand waren binnen no time groepjes van twee gevormd. Alleen ik en Joe bleven over. Ik begreep meteen waarom de vijftiger geen partner had. Joe was namelijk ietwat uit de kluiten gewassen. Wel nee, hij was gewoon vet. In mijn hoofd had ik hem al meteen de bijnaam 'dikke Joe' gegeven. De man was niet alleen dik, maar ook nog eens ontzettend lui. Ik heb 'dikke Joe' namelijk de eerste 50 meter zelf de Pacific Ocean in moeten roeien. Meneer was het eerste kwartier alleen maar bezig met het verstellen van zijn zitje. Na dat kwartier was ik al helemaal kapot en waren mijn armen compleet verzuurd. Maar ik heb me niet laten kennen en heb dat stuk vreten door heel de zee getrokken. De kajak tour zelf was leuk. We roeiden langs grotten en zagen tientallen zeeleeuwen.
Inmiddels ben ik al bijna twee weken in The States, maar zo voelt het absoluut niet. Ik heb het gevoel dat ik hier al maanden ben. Het komt waarschijnlijk door de vele indrukken die ik opdoe en het constant onderweg zijn. Toch kan ik al een kleine samenvatting geven van hoe het is om te backpacken. Ups en downs beleven is de standaard. Enerzijds maakt het reizen je euforisch, anderzijds gaf het me in het begin ook wel eens een eenzaam gevoel. Gelukkig word ik er nu telkens beter in. Het steeds opnieuw beginnen is veel makkelijker voor me. Je moet je volledig overgeven aan de situatie. Go with the flow is daarom het credo.
Inmiddels heb ik een aantal leuke dagen achter de rug aan de kust en ben ik nu in downtown San Diego. Morgen wil ik naar Mexico. Omdat mijn omgeving me toch een beetje bang heeft gemaakt om alleen te gaan, ben ik op zoek naar kandidaten uit het hostel om mij te vergezellen. En ik denk inmiddels al wel wat slachtoffers te hebben gevonden. Zo niet, dan neem ik misschien toch alleen een kijkje in Tijuana. Morgenavond ga ik naar de San Diego Padres (baseball). Ondanks dat ik de sport niet supergoed ken, vind ik toch dat het erbij hoort. Met een hotdogje in m'n hand zal ik vol enthousiasme de Padres aanmoedigen. Of niet, en ga ik gewoon heel de wedstrijd op zoek naar snackies. Kan ook.
-
17 Mei 2016 - 08:01
Inge:
Wat een leuk verhaal en wat schrijf je het leuk!! Gelukkig heb je Joe niet aan de vissen gevoerd haha! Veel plezier in Tijuana! Xx -
17 Mei 2016 - 08:04
Nienke:
Hoi Lieverd,
Jippie weer een leuk & grappig verhaal om de dag mee te beginnen :)
Knap dat je het zo goed doet!!
Wees voorzichtig mexicaantje :)
xxx -
17 Mei 2016 - 10:53
Marijke:
Wow! Strak in het pak hoor meid, het staat je goed! Graag ga ik je verhalen lezen die je schrijft over de wedstrijd en ik ben zeeeeeeeeeeeeeeeeer benieuwd hoe je ervaringen zijn in Mexico! Overigens fijn dat je wat slachtoffers hebt gevonden om mee te gaan! XXX -
21 Mei 2016 - 12:12
Jiry :
Leuk blogje! Maar hoe zit het nou met die double stacker burger????? -
23 Mei 2016 - 22:32
Marianne:
Hallo Lynn,
We volgen je zo vaak mogelijk, about fat Joe: had hem voor de haaien gegooid! Zonde van die blaren op je handen! Ben je alweer terug in the States? Wat een gerechten kun je daar verorberen zeg! Maar ik denk dat Joe zich daar ook iets te vaak heeft laten gaan..........
Veel plezier, dikke kus, tot mail!
Zien weer uit naar je volgende verhaal!
Wil en Marianne
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
