Hollandse glorie

Ik ben nu halverwege mijn reis en ik kan inmiddels Las Vegas, Santa Monica, Yosemite park en San Francisco van mijn lijstje strepen. Maar eerst zal ik je meenemen naar waar mijn vorige verhaal stopte, Vegas. Vol verwachtingen reed ik door de woestijn met als eindbestemming Sin City. Ik had wat rustige dagen in Flagstaff gehad dus het leek me wel weer leuk om uit te gaan. En waar kan dat beter dan in Las Vegas. De entree stelde niet teleur. Ik werd verwelkomd door duizenden prachtige lichtjes. Ook de temperatuur en de levendigheid van de stad brachten mij in een vrolijke stemming. Toch moet ik helaas bekennen dat mijn Vegas tripje erg is tegengevallen. Ik ben alle drie de dagen namelijk alleen geweest. Het zal met verschillende factoren te maken hebben, het niet verblijven in een hostel is daar één van. Alhoewel ik uiterst genoot van het hebben van een eigen hotelkamer. Even geen gesnurk, niets hoeven delen, gewoon een plekje voor mij alleen. Helaas moest ik het hebben van sociale contacten hiervoor inleveren. Ook is Vegas een stad waar je niet zo snel alleen heengaat, wat resulteert in allerlei groepjes vrienden die genoeg hebben aan elkaar. Daar kan ik ook nog aan toevoegen dat Sin City grotendeels op mannen is afgestemd. De halfnaakte vrouwen op straat, de stripclubs en het onbeperkt gokken zijn alle ingrediënten voor een walhalla voor het mannelijke geslacht. Zelf heb ik daar wat minder mee. De dagen in Vegas liepen dus uit op een teleurstelling en even heb ik mij voor het eerst echt alleen gevoeld. Het niet deelnemen aan het gigantische vermaak zorgde waarschijnlijk voor dat gevoel. Maar toen ik de druk voor mezelf verlaagde dat ik het niet per sé geweldig moest hebben, had ik het best wel naar mijn zin. 's Avonds bezocht ik bijna ieder casino en overdag lag ik lekker bij het zwembad. Toch verliet ik met een opgelucht gevoel die drukke stad... op naar Santa Monica (Los Angeles).

Eenmaal aangekomen in Santa Monica merkte ik aan mezelf dat ik misschien toch iets te lang echt alleen was geweest. Ik had een enorme behoefte aan sociaal contact. Ik dreigde een beetje in paniek te raken toen ik de kamer van mijn hostel binnenkwam en het meisje in het bovenste stapelbed niet eens reageerde op mijn begroeting. Een perspectief van vijf eenzame dagen schoten door mijn hoofd. Gelukkig liep het uit op alles dan dat. Na een een uur liep er een meisje de kamer in en ik hoorde direct een Nederlands accent. Wat was ik blij! Het klikte meteen. Vanaf dat moment ben ik eigenlijk geen seconde meer alleen geweest. We gingen uit, bezochten het strand en hebben enorm gelachen. Ook hebben we daar in het hostel een andere Nederlander leren kennen. Met z'n drieën hadden we het meteen zo leuk dat we besloten samen onze reis voort te zetten. We wilden tenslotte allemaal naar Yosemite park en San Francisco.

Ik maak even een kleine zijsprong om het te hebben over mijn rolschaatsavontuur. In Santa Monica, vlak aan het strand, kun je namelijk prachtig rolschaatsen. Mijn Lonely Planet toonde leuke plaatjes van dit tafereel en zodoende wilde ik dat ook. Op de vraag of ik bescherming nodig had, antwoordde ik bijna lachend: 'Welnee, mijn motoriek is nu veel beter dan toen ik klein was.' Boy what was I wrong. Stoppen was een heel stuk lastiger dan ik dacht, zeg maar gewoon onmogelijk. Ik ging als Bambi over het asfalt en het was niet de vraag of, maar wanneer ik zou vallen. Na een half uur kwam dat moment. Ik rolde iets te snel een heuveltje af en voor ik het wist lag ik op de grond. Het leek alsof ik terug in de tijd ging en weer even kind was. Ik had namelijk net als toen een bloedende knie. Maar deze stoere meid liet zich daardoor natuurlijk niet uit het veld slaan en ik heb toen nog uren lekker gerolschaatst. Ik dacht dat al het gevaar geweken was totdat ik weer iets te hard door de bocht ging. Met heel mijn lichaam probeerde ik af te remmen. Te laat. Voordat ik het wist lag ik met mijn giecheltje in het zand. Gelukkig kreeg ik dit keer een zachte landing maar het had als gevolg dat ik helemaal bedekt was met zand. Wat moet dat er grappig hebben uit gezien. Ietwat gegeneerd verliet ik het plaats delict. Niets aan het handje.

"Don't let me down" klonk keihard door de speakers van mijn auto. (Het liedje dat nu al de titelsong is van mijn Amerikareis) Met z'n drieën zongen we mee met de tekst en het voelde nu als een echte roadtrip. We passeerden de meest mooie plekjes onderweg naar Yosemite park. Aangekomen bij het prachtige natuurgebied keken we alledrie onze ogen uit. Ongelooflijk. Uiteindelijk hebben we er twee dagen rondgelopen met als (letterlijke) hoogtepunt een zes uur durende wandeling door de bergen. Als klein meisje had ik altijd een hekel aan wandelen maar nu was het heerlijk. Het feit dat ik leuk gezelschap had, maakte de tocht nog mooier. Die avond reden we naar San Francisco. Iets waar ik ontzettend naar uitkeek maar wat ook het einde van ons tripje samen betekende. Mijn nieuwe gemaakte vriendjes gingen namelijk met z'n tweeën verder richting Los Angeles. Bittersweet. Alhoewel ik genoot van het samenzijn, het Nederlands kunnen praten en het lachen vond ik het ook wel weer fijn om even alleen te zijn.

Ik blijf nu nog een weekje in San Francisco en vlieg daarna naar Washington DC. De laatste weken aan de East Coast breken dan aan. Ik geniet steeds meer van mijn reis en zou ook nergens liever willen zijn dan hier. Alhoewel het soms nog steeds z'n ups en downs heeft. Maar het moment van de laatste keer mijn backpack inpakken en het idee van het zien van het thuisfront geeft me ook al wel wat vreugde. For now, nog even genieten.